ഞാനും പോകുന്നു, കുറച്ചാണെങ്കിലും

ഇപ്രാവശ്യം ഞാന്‍ ഒറ്റക്ക്, കൂടെ കയ്യിലുള്ള വിലങ്ങോ, കാലില്‍ കെട്ടിയിട്ട ചങ്ങലയോ ഇല്ല. മനസ്സിനുള്ളില്‍ കുടിയേറിയ കാര്‍മേഘങ്ങളോ ഇല്ലാതെ സ്വസ്ഥമായി നാട്ടിലേക്ക്, ജനിക്കാനിരുന്ന കുഞ്ഞിനെ കുറിച്ചുള്ള നല്ല പ്രതിക്ഷകള്‍ മാത്രം.

ജീവിതം അങ്ങനെയാണ്. നാളെ എന്ത് നടക്കും എന്ന് എനിക്കറിയില്ല എന്ന് ഒറ്റവാക്കില്‍ പറയുന്ന നേരത്തും നാം ശരിക്കും വിശ്വസിക്കുന്നു. ഇന്ന രീതിയിലാണ് എല്ലാം നടക്കുക എന്ന്. ഒരു ശുഭാപ്ത്തി വിശ്വാസം മാത്രം അല്ല അത്. ഞാനത് വിചാരിച്ച രീതിയിലേ പോകൂ എന്ന ഒരു അഹങ്കാരം.

ആ അഹങ്കാരം എനിക്കും ഉണ്ടായിരുന്നു..ഞാന്‍ വിചാരിച്ച (പ്രാക്റ്റികലായി ചിന്തിക്കുക എന്ന് പറയുന്ന സ്വാര്‍ത്ഥത) രീതിയില്‍ എല്ലാം നടന്നിരുന്നെങ്കില്‍ എനിക്ക് കല്യാണ പ്രായമാകുന്നില്ല. നാട്ടിലേക്കുള്ള ആദ്യ പോക്കായിരിക്കണമായിരുന്നു ഇത്. ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ ഉപ്പയാകാന്‍ പോകുന്നു.(ഇ.അ). രണ്ടാമത്തെ പോക്കും. ആദ്യ പോക്കില്‍ എയര്‍പോര്‍ട്ട് വരെ വിലങ്ങും ചങ്ങലയും പിന്നെ കാക്കിക്കാരും ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് മാത്രം. അവരുടെ ജയിലില്‍ നിന്നും. ഇപ്രാവശ്യം അവര്‍ ആരും ഉണ്ടാവില്ല. ഇക്കയും ഇത്തയും മാത്രം. അവരുടെ റൂമില്‍ നിന്നും.

ജേഷ്ടമാരുടെ മക്കള്‍ ഇംഗ്ലീഷില്‍ കരയുമ്പോള്‍ എന്റെ മക്കള്‍ മലയാളത്തില്‍ കരയേണ്ടി വരുമല്ലോ എന്ന രീതിയിലുള്ള ചിന്ത മാത്രമായിരിക്കാം എന്നെ ഗള്‍ഫിന്റെ ഈ കെട്ട് പൊട്ടിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത വലയില്‍ എത്തിച്ചത്. ഞാന്‍ ആ നേരത്തും എങ്ങനെയോ ഇടതു ചിന്തയുമായി നടന്നിരുന്നു. ഒരിക്കലും അതൊന്നും ഒരു ജീവിത നിലവാരമായി ഞാന്‍ കണ്ടിരുന്നില്ല. “എന്നാലും” ആ എന്നാലുമാണ് പ്രശ്നം. എല്ലാവരേയും കുഴക്കുന്ന പ്രശ്നം.


ആ എന്നാലും ഇന്നും കയ്യില്‍ വെച്ച് കുറച്ച് ദിവസത്തേക്ക് ഞാനും നാട്ടിലെത്തുന്നു.